کد مطلب:188849 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:165
خوش گمانی به پروردگار
امام باقر (ع) از پیامبر اكرم (ص) این حدیث را نقل كرده است:
خداوند متعال فرموده است: آنان كه به امید ثواب و پاداش من به اعمال نیك رو آورده اند باید به عمل خویش متكی نباشند، زیرا اگر آنان تمام تلاش خود را بكار گیرند و خویش را در مسیر عبادت به زحمت افكنند، باز هم به اوج بندگی راه نیافته و حق عبادت را بجای نخواهند آورد و تلاش و عمل آنان به آن اندازه نخواهد بود. كه بهای نعمت های بهشتی و درجات عالی قرب الهی به حساب آید. بلی آنان باید (همپای اعمال نیك و انجام وظایف الهی خود) به رحمت من اعتماد داشته و به بخشش های من امیدوار باشند.
آنان باید به من خوش گمان باشند و بر این خوش گمانی تكیه كنند. زیرا رحمت من، چنین افرادی را در بر می گیرد و آنان را به مرتبه ی رضوان نایل می سازد. و اینانند كه لباس مغفرت و عفو من بر اندامشان پوشیده می شود. همانا من خداوند رحمان و رحیم هستم و به این اوصاف خوانده شده ام. [1] .
در روایت دیگری امام باقر (ع) می فرماید: در كتاب علی (ع) این نكته را یافتم كه رسول خدا (ص) بر منبر فرمود:
[ صفحه 282]
سوگند به خدای یگانه، خیر دنیا و آخرت هرگز به مؤمنی عطا نشده است مگر در قبال حسن ظن و خوش گمانی او به خداوند و امیدواری وی به لطف الهی. و نیز خوش رفتاری با مردم و اجتناب از غیبت مؤمنان.
سوگند به خدای یگانه! خداوند هیچ مؤمنی را پس از توبه و استغفار، كیفر نمی كند مگر به خاطر بدگمانی وی به خداوند و بدرفتاری او با خلق و نیز غیبت اهل ایمان.
سوگند به خدای یگانه! خداوند همان گونه با مؤمن برخورد خواهد كرد كه او به خدا خوش گمان باشد، همانا خداوند كریم است و همه ی خوبی ها و ارزش ها در اختیار او است.
خداوند حیا دارد كه بنده ی مؤمنش به او خوش گمان و امیدوار باشد. و او گمان نیك او را باطل و پوچ سازد.
بنابراین (ای مؤمنان) به خداوند خوش گمان و امیدوار باشید و رو به جانب او بدارید. [2] .
خداوند متعال فرموده است: آنان كه به امید ثواب و پاداش من به اعمال نیك رو آورده اند باید به عمل خویش متكی نباشند، زیرا اگر آنان تمام تلاش خود را بكار گیرند و خویش را در مسیر عبادت به زحمت افكنند، باز هم به اوج بندگی راه نیافته و حق عبادت را بجای نخواهند آورد و تلاش و عمل آنان به آن اندازه نخواهد بود. كه بهای نعمت های بهشتی و درجات عالی قرب الهی به حساب آید. بلی آنان باید (همپای اعمال نیك و انجام وظایف الهی خود) به رحمت من اعتماد داشته و به بخشش های من امیدوار باشند.
آنان باید به من خوش گمان باشند و بر این خوش گمانی تكیه كنند. زیرا رحمت من، چنین افرادی را در بر می گیرد و آنان را به مرتبه ی رضوان نایل می سازد. و اینانند كه لباس مغفرت و عفو من بر اندامشان پوشیده می شود. همانا من خداوند رحمان و رحیم هستم و به این اوصاف خوانده شده ام. [1] .
در روایت دیگری امام باقر (ع) می فرماید: در كتاب علی (ع) این نكته را یافتم كه رسول خدا (ص) بر منبر فرمود:
[ صفحه 282]
سوگند به خدای یگانه، خیر دنیا و آخرت هرگز به مؤمنی عطا نشده است مگر در قبال حسن ظن و خوش گمانی او به خداوند و امیدواری وی به لطف الهی. و نیز خوش رفتاری با مردم و اجتناب از غیبت مؤمنان.
سوگند به خدای یگانه! خداوند هیچ مؤمنی را پس از توبه و استغفار، كیفر نمی كند مگر به خاطر بدگمانی وی به خداوند و بدرفتاری او با خلق و نیز غیبت اهل ایمان.
سوگند به خدای یگانه! خداوند همان گونه با مؤمن برخورد خواهد كرد كه او به خدا خوش گمان باشد، همانا خداوند كریم است و همه ی خوبی ها و ارزش ها در اختیار او است.
خداوند حیا دارد كه بنده ی مؤمنش به او خوش گمان و امیدوار باشد. و او گمان نیك او را باطل و پوچ سازد.
بنابراین (ای مؤمنان) به خداوند خوش گمان و امیدوار باشید و رو به جانب او بدارید. [2] .
[1] عن ابي جعفر (ع) قال: قال رسول الله (ص): قال الله تبارك و تعالي: لا يتكل العالمون علي اعمالهم التي يعلمونها لثوابي، فانهم لواجتهدوا و اتعبوا انفسهم في عبادتي كانوا مقصرين غير بالغين في عبادتهم كنه عبادتي فيما يطلبون عندي من كرامتي و النعيم في جناتي و رفيع الدرجات العلي في جواري و لكن برحمتي فليثقوا و فضلي فيرجوا و الي حسن الظن بي فليطمئنوا، فان رحمتي عند ذلك تدركهم، و مني يبلغهم رضواني، و مغفرتي تلبسهم عفوي، فاني انا الله الرحمن الرحيم و بذلك تسميت. اصول كافي 2 / 71؛ بحار 70 / 389.
[2] عن ابي جعفر (ع) قال: وجدنا في كتاب علي (ع) ان رسول الله (ص) قال - و هو علي منبره -: والذي لا اله الا هو ما اعطي مؤمن قط خير الدنيا و الاخرة الا بحسن ظنه بالله و رجائه له و حسن خلقه و الكف عن اغتياب المؤمنين والذي لا اله الا هو لا يعذب الله مؤمنا بعد التوبة و الاستغفار الا بسوء ظنه بالله و تقصيره من رجائه و سوء خلقه و اغتيابه للمؤمنين والذي لا اله الا هو لا يحسن ظن عبد مؤمن بالله الا كان الله عند ظن عبده المؤمن. لان الله كريم، بيده الخيرات يستحيي ان يكون عبده المؤمن قد احسن به الظن ثم يخلف ظنه و رجاءه، فأحسنوا بالله الظن و ارغبوا اليه. مشكاة الانوار 35؛ بحار 70 / 394؛ اصول كافي 2 / 72؛ عدة الداعي 106.